Aan jullie.
De eenpitters.
De solisten.
De zolderkamerhero’s.

Jullie die met liefde, lef en laptops dromen najagen in de luwte.
Die overdag werken voor de lasten, om daarna in de avonduurtjes weer te bouwen aan de lusten…
aan dat wat je écht wilt.

Jullie, die met passie werken aan iets dat nog bijna niemand ziet.

Er is geen team dat je toejuicht, geen manager die je successen viert.
Geen vaste koffiepauze, geen vrijdagmiddagborrel.
Maar ook geen plafond.

Jullie geloven.
In je product, je dienst, je missie.
In het nut van die cursus die je wéér zelf betaalt.
In die klant die “ja” zegt na zeven keer “misschien”.
In jezelf – ook als het stil blijft aan de andere kant van het scherm.

Jullie bouwen iets op uit niets.
Tussen het stof van de dozen en het licht van een IKEA-lamp.
Met Google als collega, AI als assistent, en hoop als brandstof.

Jullie zijn er voor de liefde van het vak.
Voor de glans in de ogen van die ene tevreden klant.
Voor het idee dat het kan.
Dat je straks terugkijkt en denkt: “Ik heb het gedaan.”

En misschien red je het maar nét.
Misschien helemaal niet.
Of misschien word je op een dag tóch ineens gebeld voor die grote klus.
Wie weet.

Maar weet:
Wat je doet is groots.
Want je doet het.
Dag na dag.

Een daverend applaus voor jullie.
Jullie zijn helden.
Zonder cape, zonder vangnet,
maar met ballen van goud.

Staande ovatie.

Einde.